Süphesiz, her anne babanin ideali, aile serefini koruyacak, ihtiyarlik zamanlarinda kendilerine destek olacak, onlara saygisini eksik etmeyecek evlatlar yetistirmektir. Ancak, bu o kadar kolay bir is degildir. Hicbir cocuk, anne-babaya nankörlük etmez; ne verirseniz onu alirsiniz.
Mesut bir ailede, karsilikli sevgi ve saygiya dayanan samimi diyalogu, hangi tiyatro eseri taklit edebilir? Mini mini bir bebegin ilk adimlarini, hangi dans sanatcisi taklit edebilir? Kücük yavrunun anne ile miril miril kus dili konusmasini, hangi müzik parcasi taklit edebilir?
Kiymetli vakitlerini cocuklarindan ayri gecirenler...Onlarin tatli civiltilarini rahatsiz edici bulanlar... Evlatlarindan, ruhsal gelismeleri icin gerekli olan, sevgi, sefkat ve ilgiyi esirgeyenler... Ne duygusuz ve bahtsiz insanlardir!.. Böyle insanlarin teskil ettigi aile, vahsi bir topluluktur. Bu topluluk icinde büyüme bahtsizligina ugrayan cocuklar, ciliz, hasta ve ruhsal dengeleri bozuktur.
Kaynak: C.G. Salzman, Cocugu kötü egitmenin yollari, sayfa 18
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder