Sevgi Sifadir

Cogu zaman cocuklarla mesgul olurken, onlarla iletisim kurarken, onlarin saf, gizemli ve kendilerine özgü kücük bir dünyalari oldugunu unuturuz. Onlarin beklentilerini, umutlarini görmezden geliriz. Hayatin agir yükü altinda amansiz bir mücadele en cok cocuklarimiza zarar verir de agir bir surette onlar bunun bedelini ödemek zorunda kalirlar.
Anne olarak ev isleri bir türlü bitmez. Baba olarak ise kolay degil ya, rizk kazaniyoruzdur. Hele bir de anne calismak ve rizki kazanmak zorundaysa, iste o zaman cocuklar hayati bir basina üstlenmek ve gögüslenmek zorunda kalirlar.
Cocuklari sevmek; onlara yeni seyler almak, bol harclik vermek, karinlarini doyurmak degildir. Önemli olan onlarin kalbini doyurmaktir. Bazen bir sicak söz, bir tatli bakis, sirtini sevgiyle sivazlayis, saclarini oksayis... Bazen de cocugu ders calisiyorken bir bardak cay götürüp "Allah yardimcin olsun! Allah zihin acikligi versin!" seklinde cayi masasina birakip, ona sevgiyle tebessüm etmenin verecegi psikolojik destek hic bir maddi getiriyle ölcülemeyecek derecede cocuga etki yapar, ona güc verir, onun calisma azmini, sevkini artirir. Cocuklarimizi sevmek, onlari terbiye etmek ve onlari istikbale hazirlamak, hayatta yapabilecegimiz en karli yatirimdir. Cünkü onlar bu yatirimi yasamlari boyunca kullanacaklardir.

Cocuklarimizi sevmek icin, cocuklarimizla cocuk olmamiz gerek. Nitekim Peygamberimiz buyuruyor ki: "Cocuklarin seviyesine ininiz!"

-Kaynak: Cocuklari öpmekte meleklerle yarismak, Fahrettin Gün, Sayfa 133

-Resim